Kiedy opowiadałam o tej książce w radiu, nazwałam ją komedią detektywistyczną dla dzieci. Maciej Szymanowicz ma wspaniałe poczucie humoru. Jestem przekonana, że zakochacie się w małym Słoniu, nazywanym Słonikiem, który postanowił opuścić zoo, żeby spełnić marzenie swoje oraz rodziców i dostać się do Afryki. Jak pewnie się domyślacie, takie przedsięwzięcie nie było na miarę małego bohatera. Wplątał się on w wiele trudnych dla siebie sytuacji. Ale spotkał też na swej drodze uczniów pewnej szkoły, którzy nauczyli go czytać. Dzieci pod wpływem nowego przyjaciela również zmieniły swoje życie. Wszystko to wedle zasady: (…) chyba wolę żałować rzeczy, które zrobiłem i które niekoniecznie wyszły tak, jak chciałem, niż żałować tego, czego nie zrobiłem, bo się bałem, bo mi się nie chciało… Żałowanie czegoś, co się nie zdarzyło, jest chyba trochę bez sensu (s. 149).

W szkole może być bardzo fajnie. Jednak, bądźmy szczerzy, wakacje są milion razy fajniejsze (co zresztą już dawno temu udowodnili amerykańscy naukowcy). A wakacje właśnie nadchodziły wielkimi krokami. Właściwie został im już tylko jeden, ostatni kroczek (s. 75).

Ale wiadomo. Nikt nie pochwala ucieczki z domu i ta przygoda miała też złą stronę, zwłaszcza morze łez wylane przez rodziców słonika. Dużym atutem tej opowieści jest to, że autor pomaga czytelnikom i czytelniczkom w racjonalnym ocenianiu wszystkich działań bohaterów oraz nie pozwala na przekroczenie granicy żartu, za którą ktoś mógłby porzucić się wyśmiany czy skrzywdzony. Najmniejszy słoń świata rozbawi Was, wzruszy i też ta książka cieszyć będzie oczy odbiorców i odbiorczyń, ponieważ Maciej Szymanowicz jest świetnym ilustratorem. Choć nie jest on autorem wszystkich ilustracji znajdujących się w książce. Jest tu też jedna jego syna.