Camille wraca do rodzinnej miejscowości, by napisać reportaż o morderstwach dwóch dziewczynek. To sprawia, że odżywają wszystkie koszmary z przeszłości. Wspomnienia o odrzuceniu przez matkę, odzywają się palącymi bliznami, które są pozostałością po obsesyjnym zamiłowaniu do ostrych przedmiotów. Wspomnienia z dzieciństwa mają ją wybawić, a stają się jej przekleństwem. Bo kiedy dziecko w tak młodym wieku uświadamia sobie, że jego matka się nim nie przejmuje, dzieje się coś złego*.

Czasem łatwiej byłoby po prostu zniknąć, niż mierzyć się z rodzinnymi sekretami. Zniknąć – wyryte na skórze Camille, odzywa się palącym bólem zawsze, kiedy kobieta nie potrafi poradzić sobie z narastającymi problemami, kiedy czuje się samotna i niepotrzebna. Czasem pomaga alkohol.

Camille pije codziennie i dużo. Innym razem wystarcza seks, poczucie dominacji i władzy nad mężczyznami. Wszystko to jednak na chwilę, bo rany, które zadała jej matka, sięgają głębiej niż te, które kobieta wycięła na swoim ciele. Gillian Flynn zanurza czytelnika w dusznym, przesyconym smrodem świńskich farm, klimacie prowincjonalnego miasteczka. Czytając Ostre przedmioty, czuje się go niemal rzeczywiście. Czuje się oblepiający skórę zapach seksu, alkoholu, kaca i potu. Pisarka mistrzowsko dokonała analizy ludzkiej psychiki, nie tylko głównej bohaterki, bo także ofiary i oprawcy. Ludzi złamanych, odrzuconych i samotnych oraz tych, którzy musieli zostać w małym, rodzinnym miasteczku, mimo że zawsze chcieli się z niego wydostać.

Ostre przedmioty czuje się wszystkimi zmysłami. Przez cały czas czytania powieści, marzyłam o tym, żeby Camille w końcu napisała swój artykuł i wyjechała z Wind Gap. Żeby już więcej się nie męczyła, bo nic nie wskazywało na to, żeby mogła uporać się z dręczącymi ją od dawna wspomnieniami. Gillian Flynn nie pociesza. Nie sprawia, że poczujesz się lepiej. Bo z pewnymi doświadczeniami nigdy nie można sobie poradzić, one zatruwają i doprowadzają do ruiny.  

* Gillian Flynn, Ostre przedmioty, Znak literanova, Kraków 2018, s. 313.