Pomyślcie tylko, ile można mówić o tym, dlaczego wstyd kopie dołki w ziemi i zagrzebuje się w nich jak kret. Dlaczego kompleksy budują klatki, spokój głaszcze psa, miłość jest elektrykiem, a gościnność piecze ciasto? Każde z tych skojarzeń, prócz obrazu wywołanego przez ilustrację, buduje w naszej głowie inne jeszcze wyobrażenia, w których widzimy nas samych, kiedy się wstydzimy, kiedy przypominamy sobie o swoich kompleksach, spokoju i oczekiwanych gościach przy kuchennym stole.

Tina Oziewicz wie, jak rozmawiać z młodym czytelnikiem o uczuciach. W krótkich zdaniach, zawarła ich istotę. Zaprosiła dzieci i dorosłych do wspólnej zabawy, w której każdy może opowiedzieć o swoim wyobrażeniu miłości, wstydu, spokoju czy smutku. Ogromnym atutem tej książki są ilustracje Aleksandry Zając. Wyrysowane przez nią uczucia, nie tylko wzbudzają sympatię i wywołują w nas trudne do scharakteryzowania ciepło, ale też zachęcają do rozmowy o ich atrybutach, ukrytych w szczegółach ilustracji artystki.   

Co robię uczucia? to jest wspaniała, poruszająca, dla wielu z nas – jestem tego pewna – też głęboko wzruszająca książka. A jej wartość podnosi oczywiście szata graficzna z ilustracjami Aleksandry Zając. Ta książka motywuje do rozmowy, zachęca do opowiadania o tym, co siedzi w nas najgłębiej. Niekiedy też będzie pretekstem do wyznania tego, co najtrudniejsze. Jest więc opowieścią otwierającą swoich czytelników i będącą pierwszym krokiem do wzajemnego zrozumienia.