Pokrzepiająca jest ta korespondencja. Pierwszy list Szymborskiej do Miłosza nie zachował się, ale domyślamy się, czego dotyczył, ponieważ znamy odpowiedź adresata. Było to w roku 1957, kiedy poetka pracowała w Życiu Literackim. Po przerwie Szymborska wznowiła swoją korespondencję z Miłoszem w roku 1990. Dzięki temu możemy dziś czytać i oglądać zabawne listy, liściki i wyklejanki, w których dzielili się dobrym słowem, czasem uznaniem i uwielbieniem oraz krótkimi komentarzami na temat swojej twórczości czy otaczającego ich świata. Uśmiecham się do nich. Polecam je do czytania, na poprawę nastroju, ale też jako ciekawy kontekst do twórczości poety i poetki, zwłaszcza, że wszystkie zostały opatrzone wnikliwymi przypisami. Więcej o tym zbiorze korespondencji Wisławy Szymborskiej i Czesława Miłosza przeczytacie w Posłowiu i Nocie edytorskiej Emila Pasierskiego.

Dzisiaj książka ta nabiera dla mnie szczególnego znaczenia. Wszystko zniknęło. Zostały tylko książki. Były naszym tłem. Tak pisał w Rzeczach, których nie wyrzuciłem nieżyjący już dziś Marcin Wicha. We wstępie do Pod dyskretną opieką Wielkich Mocy, zatytułowanym Wyklejanki pocztowe Marcin Wicha napisał: Wyobrażam sobie, że za pięćdziesiąt lat ktoś zauważy tę książkę na półce. (…) Wyciągnie egzemplarz, otworzy i oczywiście trafi na stronę z plastikowym owadem, którego Czesław Miłosz wysłał Wisławie Szymborskiej w 1995 roku. Robak łypie okrągłym okiem (s. 5).

Pod dyskretną opieką Wielkich Mocy jest właśnie taką książka, do której można wracać po latach, która zawsze będzie wywoływać uśmiech na twarzy, pomoże poradzić sobie z przeciwnościami losu, zwłaszcza, kiedy Smutny jest ten świat naokoło i nic się na nim nie dzieje tak, jak byśmy chcieli. Ona przynosi ulgę! I daje dużą przyjemność z jej czytania i oglądania, ponieważ jest pięknie zaprojektowana.