Podobnie jak w Normalnych ludziach i w Rozmowach z przyjaciółmi Sally Rooney pisze o związkach. Ale nie tylko, bo wiemy wszyscy, że każdy związek międzyludzki jest inny i na każdy oddziałują nasze przeszłe i aktualne doświadczenia. Frances, jedna z głównych bohaterek, mieszka w Dublinie. Ledwie przekroczyła dwudziestkę i dopiero wchodzi w dorosłość. Była na stażu w wydawnictwie, ale nie chce z tym zajęciem wiązać swojej przyszłości. Świetnie radzi sobie na studiach, początkowo nie musi martwić się o pieniądze, choć nigdy nie była zamożna. Jej ojciec płaci za wynajem mieszkania. Wraz ze swoją przyjaciółką Bobbie spędzają czas na różnego rodzaju imprezach. Często są to spotkania autorskie z pisarzami, co wiąże się z tym, że Frances studiuje anglistykę. Te zainteresowania bohaterek i rozmowy jakie prowadzą z przyjaciółmi są mocną stroną powieści. Mówią przecież ciągle o tym, co czytają, komentują świat kultury i sztuki. Dyskutują również na temat aktualnych wydarzeń, które dzieją się na świecie. Przyjaciółki też dużo czasu spędzają w bibliotece, są oczytane.

Wszystko nieco skomplikuje się, kiedy dziewczyny poznają Melissę. Ta bardzo popularna dziennikarka, chce napisać o nich artykuł. Frances i Bobbie są nie tylko przyjaciółkami. Kiedyś były w związku i chyba nadal są mocno ze sobą związane. Razem też występują na slamach poetyckich. Szybko okaże się, że Frances jest dobrą poetką i autorką świetnie napisanej prozy. A nowa znajomość sprawi, że dwuosobowy układ, zmieni się w czworokąt. Przystojny mąż Melissy, aktor Nick, zwiąże się z Frances. Romans ze starszym mężczyzną wszystko skomplikuje i stanie się tym momentem, w którym Frances boleśnie zderzy się z dorosłością. Będzie też musiała w końcu podjąć jakieś decyzje, dotyczące swojej przyszłości. 

Tytułowe rozmowy są fundamentem tej powieści. Dotyczą one zwłaszcza związków. Bardzo różnych. Bo i związku Bobbie z Frances, ale też Frances z Nickiem, Bobbie z innymi kobietami oraz – wydawałoby się – najbardziej dojrzałego i dorosłego małżeństwa Melissy i Nicka, którzy już przekroczyli trzydziestkę. Bohaterowie rozmawiają twarzą w twarz, odbywają długie rozmowy telefoniczne, piszą e-maile i smsy. Wszystkie wprawnie włączone są do powieści i naświetlają każdego z bohaterów. Mimo tego, że każdy z nich tak lubi rozmowy i tak wiele mówi, nie zawsze jest szczery i nie zawsze potrafi opowiedzieć to, co czuje. W tym  powieści Rozmowy z przyjaciółmi i Normalni ludzie są do siebie podobne. Obie pokazują nam, jak trudno jest wypowiedzieć to, co naprawdę czujemy i myślimy, jak wiele jest w nas niepewności oraz jak komplikuje nam życie ta zaburzona komunikacja. Mamy tyle możliwości komunikowania się, a nie umiemy dojrzale ze sobą porozmawiać. Bo i dojrzałość dziś nie jest zależna od dorosłości. Bohaterowie zarówno dwudziestoletni, jak i trzydziestoletni są tak samo rozchwiani emocjonalnie i tak samo zagubieni w życiu. Jak się okazuje, nawet trudne doświadczenia nie powodują refleksji i zmiany postępowania. Wystarczy impuls, żeby znów popełnić ten sam błąd i wkroczyć na tę samą drogę, z której tak bardzo chciało się zejść.

Sally Rooney ma trudny do scharakteryzowania dar opowiadania w taki sposób, że napisane przez nią historie wsiąkają w czytelnika. Tak dobrze diagnozuje współczesną rzeczywistość, że ma się wrażenie czytania o sobie. Świat wygląda właśnie tak, jak w Rozmowach z przyjaciółmi. Zbyt wiele możliwości, jakie nam daje, utrudniają podejmowanie decyzji. Długo próbujemy, zanim się na coś zdecydujemy. A i to nie zawsze są decyzje ostateczne. Tak wielu z nas boryka się z tym problemem, że chcemy czytać o ludziach, którzy mają tak samo. Znajduje się ich właśnie w powieściach Sally Rooney.