Szybko przeczytałam Ostre przedmioty Gillian Flynn, ponieważ chciałam obejrzeć pierwszy odcinek serialu, powstałego na podstawie książki, w dniu jego premiery (9 lipca 2018 roku). Gillian Flynn opowiedziała o tym, jak wielkie blizny pozostawia w człowieku brak miłości i obojętność matki. Całe ciało Camille Preaker jest nimi pokryte, bo wszystkie negatywne emocje, które w sobie gromadziła, wyrażała upodobaniem do ostrych przedmiotów.

Amy Adams – cheerleaderka po przejściach

Zawsze, kiedy oglądam Ostre przedmioty, zastanawiam się, ile wódki jest w stanie jeszcze wypić Camille Preaker. Serialowa bohaterka pije nieustannie. Kładzie się spać pijana i czasem, bez porannej kąpieli, udaje się prosto do baru, żeby coś wypić. Wódkę wlewa do butelki po wodzie i raczy się nią, jeżdżąc samochodem po miasteczku. Choć może Amy Adams nie jest tak piękna i oszałamiająca, jak książkowa bohaterka, jest w swojej roli autentyczna. Bo czy dziewczyna o nieskazitelnej urodzie, byłaby wiarygodna w ukazywaniu traumy i piętna, z jakimi codziennie boryka się Camille? Cierpienie kobiety jest widoczne na jej twarzy. W każdej zmarszczce, kiepskiej cerze, zaczerwienionych oczach i ogólnie – nieświeżym wyglądzie. I kiedy obejrzałam scenę z piątego odcinka serialu, w której Camille w sklepowej przebieralni pokazała matce oraz swojej siostrze ciało poorane bliznami, kiedy po raz kolejny nie otrzymała wsparcia i znów usłyszała, jak bardzo matkę rozczarowuje, uświadomiłam sobie, jak ważna jest opowieść Gillian Flynn i jak dobrze zrozumiał ją reżyser Jean-Marc Vallée.

Duszne Wind Gap

W serialu doskonale oddano nastrój dusznego, prowincjonalnego miasteczka, w którym tylko pozornie ludzie wiodą spokojne, dostatnie i poukładane życie. W każdym domu ukrywa się jakieś tajemnice i rozczarowania. Każdy chciałby się uwolnić, wyjechać stąd, pozbyć się uciążliwego smrodu świńskich hodowli. Okazuje się jednak, że piętna Wind Gap nie można się pozbyć. Dowodem na to staje się historia Camille i cierpienie wyryte na jej skórze.

Do czwartego odcinka serialu byłam przekonana, że wszystko powinno dziać się w nim szybciej, że śmiało można było go skrócić o połowę. Ale w piątym coś mnie poruszyło. Poczułam klimat Wind Gap tak, jak mogła go czuć Camille. Jej cierpienie mnie wzruszyło i zauważyłam, jak wiarygodna w przeżywaniu jej traumy jest Amy Adams.