Mikołaj, główny bohater powieści, też rozpędził się i bardzo pilnuje, by nie odwracać się zbyt często (s. 141). Ale nie można zapomnieć o przeszłości, kiedy doświadczyło się tak wiele przemocy, biedy i alkoholizmu najbliższych. Bohaterowie książki Jakuba Nowaka nie umieją precyzyjnie odtworzyć tych doświadczeń, ale emocja silna i dyskretna, wniknie głęboko w ich serca, by w przyszłości współtworzyć to, kim mają się stać (s. 14). Opowiadana historia toczy się dwiema ścieżkami. Raz jesteśmy w latach dziewięćdziesiątych, raz w roku 2025. Retrospekcje Mikołaja i Siwej przeplatają się, odkrywając kolejne tajemnice, trudne rodzinne doświadczenia, które chcą zostać zapomniane, ale też wciąż domagają się odkrycia.

Na co dzień w ogóle nie czuję się staro. Mam czterdzieści kilka lat i niedawno wreszcie zaczęłam lubić siebie. Długo szukałam tej sympatii, a kiedy ją znalazłam, przyniosła mi ulgę, choć mniejszą, niż myślałam. Z ulgą przyszedł niepokój, bo wiem, ile mam lat i jak wyglądam, i zaczynam obawiać się, że przegapiam moment, w którym staję się żenująca. Że zachowuję się, na ulicy i w społecznościówkach, jak nie powinnam (s. 41).

Jakub Nowak przede wszystkim znakomicie pisze o dojrzewaniu i wchodzeniu w dorosłość współczesnych czterdziestolatków. Z dużą precyzją zarysowuje specyfikę życia, jego duszną atmosferę, emocje i problemy ludzi, którzy egzystowali w małym, polskim mieście w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Dla jednych będzie to sentymentalna podróż do przeszłości, dla innych powrót do czasów i doświadczeń, o których nie chce się pamiętać. Ale zapomnieć o nich nie można, bo przecież one nas ukształtowały.