Lilana to tajemnicza miejscowość w pobliżu Warszawy. Tam przeniosą się Natalia z rodziną. Oczarowani piękną, skąpaną w słońcu przyrodą, zdecydują, że tu przeprowadzą się z miasta. Zamieszkają w nowoczesnym, szklanym domu. Uwierzą, że ich życie się odmieni, mama będzie szczęśliwsza i będzie kochać bardziej, a ojciec uwolni się od nałogu. Wkrótce jednak dziewczyna dostrzeże cień, z którym nie będzie potrafiła się uporać. Nie zapyta o niego rodziców, ufając, że to, co nie zostało nazwane, naprawdę nie istnieje. 

Małgorzata Strękowska-Zaremba napisała powieść dla nastolatków, w której trudno wskazać granicę między zmyśleniem, a rzeczywistym życiem bohaterów. Ta granica zaciera się dzięki pięknym opisom przyrody i legendzie o sercu Lilany oraz jego strażniczce. Najpierw czytelnik zostaje oczarowany sielanką życia na wsi. Rajska kraina wabi, ale też bardzo szybko zmienia się w horror, którego zakończenie chce się poznać. Ostatni rozdział zaskakuje i wzrusza najmocniej, bo prawda o tym, co dzieje się w psychice nastolatki, będącej w sytuacji kryzysowej – szokuje.

Lilana uwiodła mnie bujną przyrodą, uwielbianymi przeze mnie obrazami wsi, budzącą niepokój legendą o sercu Lilany i szczęśliwym życiem w szklanym domu. Ale Małgorzata Strękowska-Zaremba wszystkie te obrazy stworzyła po to, żeby pokazać, jak młody człowiek stara się radzić sobie w sytuacji kryzysowej, jak jest silny i odważny. To wszystko na niby, ale to zmyślenie mówi nam o bohaterach tak dużo, że ta prawda pozostaje w czytelniku na długo.