Wswojej powieści Małgorzata Lebda zaprosiła nas do małej wsi, Maj, przywołując obrazy z rodzinnego Beskidu Sądeckiego. W Łakomych znaleźć można zresztą wiele więcej wątków autobiograficznych. Narratorka wraca do miejscowości, w której się urodziła, żeby towarzyszyć swojej babce w ostatniej fazie choroby, żeby snuć chorobę jak opowieść. Opisywać ją, żeby było w niej życie (s. 169). Mamy tu więc wszystko, co kocham w literaturze. Mieszanie się życia i śmierci, witalności wsi, energii i dzikości, jaką mają w sobie zwierzęta i przyroda oraz brutalności i surowości prostej egzystencji, która wymaga od ludzi siły i mądrości w walce z żywiołami. Piękno i sielskość natury, kontrastują tutaj ze znajdującą się w sąsiedztwie wsi ubojnią zwierząt. Choroba babki wnika w zakamarki domu, sprawia, że zaczynają umierać znajdujące się w nim rośliny, jak drzewa, których korzenie piją krew zabijanych krów. Ale babka zawsze była po stronie życia, w obliczu choroby chce więcej wiedzieć o świecie. Nigdy nie wyjdą z mojej głowy obrazy wnuczki czytającej babce o ptakach i bohaterek naśladujących wspólnie ich głosy. Płakałam, kiedy czytałam o schorowanych dłoniach babki dotykających twarzy opiekujących się nią kobiet. Wzruszały mnie działania dziadka, który robi wszystko tak, jakby babka miała żyć wiecznie. Porządkuje i czyni dla niej dom wygodniejszym, planuje przyszłość, żałując, że tak niewiele jej dał w przeszłości. W prostocie tych ludzi jest tyle mądrości i piękna, że nie można pisać o nich inaczej niż z czułością. To właśnie robi Małgorzata Lebda.

Pisarka poetycką prozą opowiada o ludziach, o ich współżyciu ze zwierzętami i naturą, o bliskości tego, co jest ludzkie i nieludzkie. Narratorka mówi do dziadka, że jej dzikie mogłoby być z lisa. To podobieństwo do lisa, wywołuje scenę grzebania ciała lisicy utopionej w potoku. Tutaj ciągle utrata miesza się z życiem, z przewagą dla tego drugiego. Mimo wszystko życie, mówię w chłód (s. 203).

Łakome są też powieścią, która pokazuje, jak wielką moc sprawczą mają język i opowieści. Proza Małgorzaty Lebdy wywołuje obrazy, których nie można zapomnieć. Opowiadamy, tym napędzamy życie (s. 206). I co mnie najbardziej zadziwia to fakt, że w historii o utracie, o śmierci można znaleźć tak dużo życia, jego ożywczej energii. I już na koniec, ta powieść uczy nas, jak można pięknie towarzyszyć najbliższym w umieraniu. Tak jak robi to narratorka i wspierająca ją towarzyszka, Ann, jest tyle miłości i szacunku do chorej osoby, że trudno wyobrazić sobie lepszy scenariusz odchodzenia.