Camilla straciła mamę. Musiała przeprowadzić się do bogatej macochy, zmienić szkołę i środowisko, w którym dotąd żyła. Kiedy zaczęła krwawić, przeraziło ją to. Nie miała przecież nikogo, z kim mogłaby porozmawiać. Luna z dnia na dzień stała się sławną tiktokerką. Jej matka-feministka mówi o sprawach kobiet zbyt głośno, by można było podzielić się z nią swoimi intymnymi przeżyciami. Luna nie chce, żeby robić z nich aferę. Czerwone chustki są więc historią, która zmusza do zastanowienia, co zrobić, żeby miesiączka stała się czymś, co nie szokuje oraz nie wywołuje śmiechu i wstydu.

Sposobem na oswojenie się z problemem miesiączki miały być tytułowe czerwone chustki, noszone przez dziewczyny w czasie menstruacji. W powieści Marasco najpierw wywołały śmiech i zawstydzenie, ale wkrótce stały się manifestem i wyrazem ulgi, że nareszcie można o miesiączce mówić, nie trzeba się jej wstydzić i nie musi powodować skrępowania w codziennym funkcjonowaniu. 

Czerwone chustki są jednak przede wszystkim wielowątkową powieścią młodzieżową, w której Roberta Marasco pokazała skomplikowane relacje młodych ludzi, ich problemy, funkcjonowanie w świecie, w którym rzeczywistość realna i internetowa są tak samo ważne. Co istotne, pisarka zwróciła też uwagę na to, w jakich środowiskach funkcjonuje młodzież. Kiedy nauczycielka poprosiła o napisanie tekstów o rodzinie, najlepiej tradycyjnej, okazało się, że nikt w takiej nie żyje.

Roberta Marasco napisała powieść ważną dla współczesnych, młodych czytelników, bo zmuszającą do zastanowienia, wywołującą emocje i motywującą do poszukania sposobów na rozwiązanie własnych problemów. W Polsce wiele jeszcze musi się zmienić, żeby można było mówić o miesiączce swobodnie i bez wstydu. Być może Czerwone chustki staną się pretekstem do otwarcia na tematy związane z dojrzewaniem.