Na lekcjach rysunku miała przedstawić samą siebie – narysowała małe, puste kółko (s. 17).

Ostatni akt łaski uderza w nas ze zdwojoną siłą, kiedy poznajemy osobistą historię pisarki. Adelheid Duvanel była wychowywana w rygorystycznej, katolickiej rodzinie. Jej brat zmarł na zapalenie płuc, co sprawiło, że zainteresowała się spirytyzmem. Następnie została umieszczona w internacie, choć marzyła o nauce w szkole artystycznej. Przestała mówić, co leczono między innymi elektrowstrząsami. W dorosłym życiu związała się z przemocowym mężem. Chorowała na depresję i schizofrenię, była uzależniona od tabletek nasennych. Musiała poradzić sobie z rozwodem i samotnym macierzyństwem. Mimo uznania jej twórczości literackiej, wielu nagród oraz możliwości wypowiadania się w malarstwie, do którego powróciła po rozwodzie, nie zyskała spokoju ducha. Znaleziono ją martwą w lesie z lekami nasennymi w kieszeni.

Kiedy dokładnie prześledzicie opowiadania Duvanel, znajdziecie to wszystko, co dotykało ją w jej osobistym życiu. Bohaterki i bohaterowie opowiadań pisarki są jak cząstki jej samej. A tym, co uderza najbardziej, to ich samotność, bezsilność i czasem pogodzenie z losem, który nie chce się odmienić. A do tego dodałabym balansowanie na granicy jawy i snu, a może na granicy realności i odurzenia. Trudno jest nam bowiem czasem określić, co tu jest prawdziwe, a co tylko wyśnione albo wyobrażone.

Ostatni akt łaski szwajcarskiej pisarki i malarki, Adelheid Duvanel, jest najnowszym tomem mojej ulubionej serii klasyczek wydawanych przez Cyrankę. Bardzo dziękuję wydawnictwu za tę książkę!