Lato 1939

Zwykły, zdawałoby się, dziennik, zadanie domowe, jakich wiele, stały się ważnym dokumentem historycznym. Michał Skibiński nie mógł wiedzieć, że opisuje ostatnie z beztroskich wakacji, jakie przyszło mu spędzić z bratem na warszawskim Mokotowie przed rozpoczęciem wojny. Te zapiski zostały zachowane do dzisiaj. A autor może je czytać wydane w książce Widziałem pięknego dzięcioła.

Zwrócić trzeba przede wszystkim uwagę na ilustracje Ali Bankroft, które wypełniają całe strony w bardzo sugestywnych obrazach. Artystka oddała pojedyncze wrażenia, szczegóły i emocje, jakie mogły towarzyszyć chłopcu każdego dnia wakacji. Raz widzimy promyki słońca przebijające się przez liście drzew, innym razem strach dziecka oddany w ciemnych barwach i zamazanych wizjach. Naloty, strzały armatnie, tocząca się gdzieś w oddali walka. Ostatnie strony dziennika wzruszają najmocniej. 

Widziałem pięknego dzięcioła jest połączeniem tych ilustracji i reprodukcji oryginalnego zeszytu. Poruszające obrazy oddają emocje dziecka, tworząc razem przejmującą historię rodziny, która musi zmieniać miejsce zamieszkania, traci poczucie bezpieczeństwa i nie wie, co się wkrótce wydarzy. Zdania zapisane przez Michała Skibińskiego stają się jeszcze bardziej przejmujące, kiedy dowiadujemy się, że już 9 września jego ojciec ginie w katastrofie lotniczej.

Kiedy myślę o Widziałem pięknego dzięcioła, mam przed oczami zdjęcie, na którym sędziwy już Michał Skibiński, ogląda swoją książkę. Żyje do dzisiaj i do dzisiaj przetrwał jego zeszyt. Trudno opisać emocje, które towarzyszą takim chwilom. Jeszcze trudniej opisać i zilustrować przeżycia dziecka, które nieoczekiwanie beztroskę lata zamienić musi w doświadczenia wojenne.