Ludzie komunikują się nawzajem na częstotliwościach dla mnie niesłyszalnych (s. 156).

Ponieważ temat spektrum autyzmu jest mi szczególnie bliski, z radością sięgnęłam po Śpiew ptasich serc Viktorii Lloyd-Barlow, pisarki w spektrum autyzmu, której powieść została nominowana do Booker Prize 2023. Warto przeczytać tę książkę choćby z dwóch tylko powodów, ponieważ jest bardzo dobrą powieścią. Ale też dlatego, że w niezwykle obrazowy sposób pokazuje, jak funkcjonuje, widzi i zwykle interpretuje świat osoba w spektrum autyzmu. Piszę zwykle, bo jak sama nazwa wskazuje, spektrum oznacza różnorodność. Każda osoba neuroróżnorodna jest inna. Ale maskowanie w większości przypadków wygląda podobnie i właśnie dla mnie, Śpiew ptasich serc jest opowieścią o maskowaniu.

Główną postacią jest Sunday, kobieta w spektrum autyzmu, która samotnie wychowuje córkę, Dolly. Bohaterka uczy się na pamięć konkretnych ludzkich zachowań, rozmów, interpretowania mimiki, by później, w różnych sytuacjach komunikacyjnych, postępować tak, jak oczekują tego od niej inni. Wiedzę o poprawnym zachowaniu zdobywa także z podręcznika etykiety dla gospodyń domowych oraz ze zbioru sycylijskich legend. W przeszłości została odrzucona przez matkę, która obwiniała ją za śmierć siostry. Wcześnie osierocona, musiała podołać rozpadowi własnego związku i samotnemu macierzyństwu, które dla osoby neuroróżnorodnej jest wielkim wyzwaniem. Ale Sunday doskonale sobie radzi, sztukę maskowania przyswaja do perfekcji.