Artystka sama określa się jako poetka, Amerykanka, świecka Żydówka, lesbijka, feministka i socjalistka, jak również autorka esejów i prozy literackiej, redaktorka oraz wykładowczyni akademicka (s. 1).

Starą poetkę

zmęczyło        szukanie    nowych sposobów

mówienia     tego samego    wciąż tego samego:

Dam ci cynk:

Umieramy. Kropka (s. 499).

Ale próbując opracować nagłówki tematyczne, zdałam sobie sprawę z czegoś, o czym często pisałam lub mówiłam w wywiadach: chociaż jestem zakorzeniona w wielu tożsamościach, czuję się całością i jako całość piszę (s. 439). Najczęściej pojawiającymi się wątkami w twórczości Ireny Klepfisz są więc Holokaust i jego przetrwanie, jej tożsamość żydowska oraz lesbijskość. Nie brakuje tu tematu izraelsko-palestyńskiego oraz roli, jaką odgrywa w życiu tej twórczyni język. Poetka jest aktywistką, walczy z rasizmem, homofobią, systemem patriarchalnym, działa na rzecz równouprawnienia oraz pokoju w Palestynie. Wszystkie z tych tematów znaleźć można w jej poezji, o której pisze, jako o czymś bardzo osobistym, bardzo prywatnym (Dla mnie poezja jest prywatna, s. 577). 

Z punktu widzenia polskiego odbiorcy szczególnie ważne mogą być te utwory, w których Irena Klepfisz nawiązuje do rodzinnego doświadczenia getta warszawskiego. Poetka urodziła się w getcie, tam zmarł jej ojciec. Jej i jej matce udało się przeżyć. Po wojnie wyjechały najpierw do Szwecji, ostatecznie zamieszkały w Nowym Jorku. W wielu wierszach Klepfisz pisze o tych doświadczeniach, w innych wciąż te traumatyczne przeżycia powracają. Jak strach przed rozpoznaniem jej żydowskiego pochodzenia (Jaka dokładna! Zupełnie jak Żydzi. A może jesteś Żydóweczką?, s. 305). Przed swoją śmiercią ojciec Klepfisz umieścił ją w katolickim sierocińcu. To poczucie nieustannie towarzyszącej nam śmierci jest tutaj wszechobecne. Choć dla mnie szczególnie ważne są znakomite utwory ukazujące seksualną świadomość kobiety i jej orientację. 

Pomiędzy światami Ireny Klepfisz widzę jako balansowanie między życiem i śmiercią, z tendencją do utrzymania się przy życiu. Czytałam jej teksty powoli, ponieważ mają w sobie duży ładunek emocjonalny. Trudno przez te wiersze i eseje przemknąć, bo wiele jest takich momentów, które zmuszają do zatrzymania się i ich przetworzenia w sobie. Inaczej nie da się przejść dalej.