Tytułowa bohaterka powieści Elizabeth Strout, Olive Kitteridge, jest ciekawą kobietą. Na zewnątrz opryskliwa i trudna we współżyciu. Małe dzieci nazywają ją czarownicą. Dorośli też nie mają o niej najlepszego zdania. Przeciwieństwem był jej mąż, Henry. Pracował jako farmaceuta. Był dobrym i czułym mężczyzną. To romantyk, który wielokrotnie obdarowywał swoją żonę kwiatami i małymi upominkami. Olive Kitteridge pod skorupą surowości skrywa wrażliwość i empatię. Wielokrotnie chce wyznać, jak bardzo kocha swojego syna i jak jest oddana swojemu mężowi, mimo zauroczenia innym mężczyzną. Nigdy jednak tego nie robi. Nie potrafi. Z podobnymi trudnościami borykają się pozostali mieszkańcy malowniczej, nadmorskiej miejscowości. Miasteczko Crosby pełne jest ludzi, którzy nie umieją okazywać sobie czułości. Są rozczarowani życiem, ale nie mają odwagi go zmienić. To prowadzi do międzypokoleniowych konfliktów, chorób psychicznych i zerwanych więzi z najbliższymi.

Olive Kitteridge to jest jedna z piękniejszych powieści Elizabeth Strout. Pisarka otrzymała za nią Nagrodę Pulitzera. Na jej podstawie nakręcono też serial z Frances McDormand, która należy do moich ulubionych aktorek i która zagrała tytułową bohaterkę tak, jak sobie ją wyobraziłam, kiedy czytałam książkę. Elizabeth Strout opowiedziała o przemijaniu, głęboko skrywanych uczuciach i namiętnościach. Olive Kitteridge jest też powieścią o przywiązaniu do życia, które mimo doświadczanych dramatów i rozczarowań, może być piękne.

Elizabeth Strout napisała ważną powieść, w której pokazała, że ludzie, którzy nie umieją okazywać sobie uczuć i którzy szczerze ze sobą nie rozmawiają, nigdy nie będą w stanie nawiązać silnych więzi z najbliższymi. Olive Kitteridge jest także piękną opowieścią o potrzebie miłości na każdym etapie istnienia. I o fascynacji życiem, które robi w człowieku dziury.