Jest to opowieść o młodym mężczyźnie, Amerykaninie Davidzie, który jest rozdarty między miłością do tytułowego Giovanniego i uczuciem do Helli, z którą miał się ożenić i mieć dzieci. Mężczyzna, podobnie jak kiedyś James Baldwin, ląduje na paryskim bruku bez grosza przy duszy. Rozstaje się wówczas z Hellą i zostaje wyrzucony z hotelu. Przez pewien czas ojciec Davida odmawia przesłania mu pieniędzy, ponieważ żywi nadzieję, że chłopak wyjedzie z Francji, zacznie poważniej podchodzić do życia, pójdzie na studia i założy rodzinę. Ten jednak nie chce w tamtym momencie wrócić do Ameryki. Stara się przeżyć, wykorzystując znajomości z bogatymi przyjaciółmi. Kiedy poznaje Giovanniego, biednego emigranta z Włoch, szybko decyduje się na wspólne zamieszkanie w jego nędznej służbówce.

Lecz życie jest równie banalne i w tym właśnie cały kłopot. Każdy z nas kroczy tą samą ciemną ścieżką, która ma to do siebie, że najbardziej ciemna i zdradliwa jest wtedy, gdy sprawia wrażenie jasnej (s. 36).

Jak pisze Błażej Warkocki w Momentach Baldwinowskich, pisarz sam był wyautowanym gejem oraz bojownikiem o prawa osób homoseksualnych. W powieści pojawi się więcej wątków autobiograficznych, ale Mój Giovanni nie jest opowieścią o życiu autora. Z pewnością jednak on doskonale rozumie, z jakimi emocjami muszą się borykać rozdarci wewnętrznie bohaterowie. Zarówno David, jak i Giovanni chcieli ożenić się i założyć rodziny, ale nie mogą o sobie zapomnieć. A ich rozstanie ostatecznie złamie ich życia. Baldwin o rozterkach bohaterów pisze tak, że czytelniczki i czytelnicy współodczują rozpacz Davida i silniejszą, Giovanniego. Ten przecież musi jeszcze borykać się z biedą, jaka jest doświadczeniem wielu podobnych do niego emigrantów, którzy bez grosza przy duszy postanawiają rozpocząć nowe życia w Paryżu. To doprowadza do uzależniania się ich od bogatych przyjaciół, często na upokarzających warunkach.

Mój Giovanni każe wraz z bohaterami powieści przeżywać rozdarcie i bezradność, które wdzierają się do każdej komórki ciała. Losy Davida i Giovanniego mogłyby wyglądać jaśniej, gdyby potoczyły się tradycyjną, oczekiwaną przez wszystkich drogą. Ale życie nie jest angielskim melodramatem, jak stwierdza jeden z bohaterów. Czasem trudno zaakceptować prawdę o sobie, a bez tej akceptacji nie można uzyskać spokoju i szczęścia. James Baldwin budzi niepokój w odbiorcach i odbiorczyniach swojej książki, zwłaszcza dzięki ujawnieniu prawdy o nas samych. A o wielkości tej prozy świadczy fakt, że jest ona tak samo aktualna dzisiaj, jak w roku 1956, kiedy się ukazała po raz pierwszy.