Pisarka przenosi czytelników i czytelniczki do lat dziewięćdziesiątych. Młodzi bohaterowie uciekają przed brzydotą zmieniającej się Polski do Stanów Zjednoczonych. Ameryka staje się symbolem wolności, zmiany i sukcesu. I choć nie jest łatwo – Polacy są nieustająco wykorzystywani przez pracodawców – życie naszych bohaterów wydaje się wielką, beztroską przygodą. Główna bohaterka książki i jednocześnie jej narratorka, zakochuje się w Drobnym. Młodzi ludzie zatracają się w sobie i właśnie to zakochanie, jest najważniejszym wspomnieniem kobiety. Kiedy wraca do Polski, on pozostaje w Ameryce. Tak straci go na zawsze.

Byłam bez­rad­na wobec to­tal­ne­go uwiel­bie­nia, które było również mi­ło­ścią, ale było też mi­lio­nem in­nych rze­czy: bezmiłością, zazdrością, niepewnością i brakiem pod­ło­gi. Znik­nął świat, znik­nę­li moi ro­dzi­ce, brat, przy­ja­ciół­ki, nie pa­mię­tam nikogo z tam­te­go czasu, chyba że był jego lub na­szym wspól­nym znajomym. Znik­nę­ły książ­ki, stu­dia, filmy i mu­zy­ka, zo­stał tylko strach, że Drob­ny się od­da­la, a ja nic nie mogę. Co­kol­wiek robię, jest jesz­cze go­rzej. Nie wie­dzia­łam, że może tak być, że przed nico­ścią chro­ni cię tylko spoj­rze­nie jed­nych oczu (s. 48 w ebooku na Legimi).

Powieść Agnieszki Jelonek jest też opowieścią o pamięci. Bohaterka książki postanawia napisać o tym, co zapamiętała i o śladach, które pozostawiła w niej amerykańska przygoda oraz ten formujący ją związek. Szybko okaże się, jakie figle płata nam pamięć i jak nasza opowieść o przeszłości może różnić się od opowieści innych ludzi. West Farragut Avenue jest więc taką historią, która przypomina o kształtujących nas doświadczeniach z młodości. I co szczególnie istotne, Agnieszka Jelonek pokazuje, jakim językiem o nich mówić, by nie popaść w banał oraz by pozwolić im na nadanie wartości, jaką rzeczywiście mają w naszym życiu.

Są też psy, a wiecie jacy to ważni dla mnie bohaterowie:

Od trze­ciej nie śpię i cze­kam, aż zrobi się jasno. Tro­chę głasz­czę psy, ich star­cze od­de­chy mnie uspo­ka­ja­ją. Jest zu­peł­nie cicho, ide­al­nie. Pytam psy, czy do­brze, że tu je­stem. Pa­trzą na mnie bez zro­zu­mie­nia, ale za to z mi­ło­ścią, jak to psy (s. 96).