Artysta, który kocha przyrodę

Historia o mamutku została zilustrowana przez Józefa Wilkonia. Mamuci synek wzrusza, tak sugestywnie oddane zostały jego emocje. To jest charakterystyczna cecha twórczości Józefa Wilkonia. Niezależnie od tego, czy jego bohater jest pokazany w ilustracji książkowej, czy wyłania się z plamy tuszu, czy jest wyrzeźbiony w konarze drzewa, czy też wykonany z zespawanych części metalu, wzrusza i zaskakuje ilością przeżyć rysujących się na jego obliczu. Józef Wilkoń nieustannie zaskakuje, a jego ilustracje łączą kolejne już pokolenia czytelników. 

We wstępie do Szczęśliwych przypadków Józefa Wilkonia Agata Napiórska pisze: Ta książka nie jest biografią (…) To zapis długich rozmów z wielkim artystą. Autorka nagrała prawie sto godzin takich pogawędek. Józef Wilkoń lubi opowiadać, lubi też towarzystwo. Często więc można kogoś spotkać w jego niezwykłym, wielokrotnie przebudowywanym, otoczonym drzewami domu w Zalesiu Dolnym. Agata Napiórska nazywa Wilkonia wielkim artystą i czuć w książce, że jest ona opowieścią o człowieku podziwianym, zaskakującym swoim talentem, pomysłowością i otwartością na nowe pomysły. Józef Wilkoń opowiada o swoim życiu, drodze twórczej i ludziach, którzy go ukształtowali. Wszystko, o czym jest mowa, zostało dookreślone przez zdjęcia, które przedstawiają najważniejsze prace Józefa Wilkonia, przestrzenie jego życia i najbliższych, osoby dla niego najważniejsze. 

Szczęśliwe przypadki Józefa Wilkonia są inspirującą opowieścią o artyście wszechstronnym. Agata Napiórska zaprosiła nas do jego życia. Raz oddaje głos bohaterowi swojej książki, raz sama o nim opowiada. Dodaje też komentarze dotyczące ich spotkań, przez co daje czytelnikowi poczuć, jak wygląda taka wizyta u mistrza. I tym też jest dla mnie ta książka. Szczęśliwe przypadki Józefa Wilkonia to spotkanie z tytułowym jej bohaterem, zaproszenie na pogawędkę z artystą, którego prace mamy na półkach naszych domowych biblioteczek. Dlatego jest nam tak bliski.