Cezary Harasimowicz wychował się przy ulicy Nowotki. Na sąsiednim podwórku rosła mirabelka, która kusiła słodyczą swoich owoców. Razem z rówieśnikami pisarz smakował tę słodycz i wybierał cekiny oraz koraliki, które znajdowały się w ziemi. Łączą się one z piękną opowieścią związaną z braćmi Alfusami i ich fabryczką strojów karnawałowych. Inspiracją do napisania Mirabelki były wspomnienia Cezarego Harasimowicza, ale też reportaże Obecność i Podwórko Hanny Krall. Bo historia opisana w jego książce trochę tylko została zmyślona. Bardzo mocno łączy się z rzeczywistymi wydarzeniami i rzeczywiście istniejącymi ludźmi.

Dorka, Chaim, Joszua, Rebeka, Halina, Jan, Izaak, panowie Alfusowie są symbolami wszystkich Polaków, którzy mieszkali w warszawskim getcie, zginęli w obozach lub zostali uratowani, jak Noam, przez Irenę Sendlerową. Ich historia została zachowana w pamięci drzew, rosnących tu od wielu lat i przekazana kolejnym pokoleniom mieszkańców Warszawy. Opowieści mirabelek przypominają trudne, wojenne i powojenne losy Polaków. Ale pełne są też miłości i szczęśliwych chwil, które wzruszają. Nigdy nie zapomnicie fragmentu opisującego wesele Chaima i Dorki oraz koralików rozsypywanych przez braci Alfusów. Albo kolorowej melodii, która rozpływa się wśród szarych domów. I nie uda się zapomnieć obrazu wyrywanej mirabelki, która przetrwała wojenne zawieruchy, a została zniszczona podczas budowy apartamentowca.

Mirabelka pełna jest dramatycznych scen, zachowujących od zapomnienia wydarzenia, o których muszą pamiętać wszyscy Polacy. Sceny te są niewątpliwie łagodzone przez piękną szatę graficzną książki. Ale tekst Cezarego Harasimowicza polecałabym czytać razem z dzieckiem i dobrze by było, żeby odbiorca nie miał mniej niż dziesięć lat. Bo opowieść mirabelki z pewnością rodzić będzie wiele pytań.